Heidelberg verslag donderdag

Donderdag 3 December

De dag begon vroeg voor sommigen, met Pien en David die Siem om 7:15u ‘s ochtends z’n bed uit sleepten om voor het ontbijt een ‘leuke’ explosieve training te doen, in voorbereiding voor zijn 7’s toernooi in Colombia.

Uiteindelijk bleek het iets heftiger te zijn dan dat, en konden ze nog nét op tijd hijgend en puffend aansluiten bij het ontbijt om 9 uur.

Na het ontbijt ging het gebruikelijke studie-uurtje van start, en konden de coaches de rest van de dag nog eens bespreken. Doordat Pien en David maar bleven opscheppen over zichzelf en over hun heftige conditietraining, kreeg Veech het idee om de oudere jongens te testen en hun hetzelfde te laten doen. En zo gezegd, zo gedaan. Pien nam de wedstrijdselectie voor haar rekening, en ging een brainstormsessie houden om te praten over hun doelstellingen voor de wedstrijd, en David ging met de oudere gasten naar de atletiek baan voor een conditietraining. De intensiteit waarop alle oefeningen uitgevoerd werden was iets waarvan elke coach over droomt, en het was erg goed om te zien dat, zelfs lijdend onder grote vermoeidheid, de jongens nooit opgaven en altijd positief bleven tegen elkaar.

Na de lunch werd de groep beloond voor hun harde werk met 2 uurtjes relaxen op hun kamer, wat de meeste wel nodig hadden na de zware week training, en om 3 uur gingen we het veld weer op om het gameplan te oefenen. Chantal verzorgde als vanouds een heerlijke warming up, en de groep werd eerst gesplit tussen het wedstrijd team en de oudere gasten, zodat het wedstrijd team alle bewegingen en set-pieces door konden nemen. Het laatste half uur was besteedt aan een teamrun tegen de ouderen, die eerst verdedigden, en daarna nog even gingen aanvallen, zodat het wedstrijd team van Pien tot in de puntjes voorbereid was.

Even snel avondeten, en al snel voorbereiden voor de wedstrijd.

De tegenstander bleek wat kleiner en onervarener te zijn dan we eerst hadden verwacht, maar hun (engelse) coaching staff bleek onwijs aardig te zijn en een hart in de vorm van een rugbybal te hebben, dus we kwamen tot de compromise om te spelen met het woord ‘veiligheid’ in gedachten. Het was inderdaad niet qua niveau de wedstrijd waar de jongens op gehoopt hadden, maar het was erg gaaf om te zien hoe onze jongens het spel in de geest van onze mooie sport speelden, en hoe ze goed rekening hielden met het kwaliteits- en grootte verschil, om zo in een positieve zin een einde te maken aan een wedstrijd. Sowieso hebben wij niks te klagen aangezien deze aardige mensen ons een wedstrijd gaven die de rest van Duitsland niet bereid leek ons te geven, waarschijnlijk door de niet-Duitse coaching staff..;)

Na een ruime overwinning was er het traditionele poortje voor beide teams en de ref, en nadat iedereen bedankt werd gaf onze captain (Hugo) een academybal aan hun captain om zo een mooi einde aan een leuke, eerlijke rugby wedstrijd te maken.

Voor de nabespreking ging het hele team naar de McDonalds om nog even goed de wedstrijd door te nemen onder het genot van een hapje en een drankje. Een positief einde van een tour vol verassingen.

“Het trainingsweek in Heidelberg heeft iedereen naar zijn rugby roots terug gebracht. Hoewel sommige wat minder vaak een rugby bal aan hebben kunnen raken in verband met blessures. Maar dit betekend niet dat zij aan de zijlijnen stil hebben staan toekijken. Hiervoor kwam de fysio in het plaatje. Er waren een paar vaste klanten en een paar die tussen door even langs renden voor een APK. Tijdens de rugby training werden ze langs de lijn afgemat op kracht en conditioneel niveau. Of het effect heeft gehad, dat was de volgende dag te zien aan hoe sommige rond liepen. In ieder geval een succes voor iedereen, ook al werden sommige oefeningen niet meteen met open armen ontvangen.”